De Winachtsgeschicht för plattdütsch Lüd in ehr Muddersprak oewerdragen von Christian Voß

                                                                                                                                                                       zurück

Tau dees Tiet güng von den´ Kaiser Augustus de Order ut, dat de Lüd´ all nieg för de Stüer veranlaagt warden süllen. Un dit Stüerveranlagen wier dat ierst wil de Tiet, dat Quirinius de Landeshauptmann in Syrienland wier.
Dor reist´ denn nu jedwerein in sien Heimat, dormit dat hei sick dor veranlagen let.
Un ok Joseph reist´ ut dat Land Galiläa, ut de Stadt Nazareth, hen nah dat Land Judäa nah David sien Stadt, de Bethlehem heiten deed´, dorüm dat hei ut David sien Hus un Geslecht afstammen deed´. Hei müsst sick ok nieg indragen laten; un sien Fru Maria, de nehm hei mit. De drög ´n Kind ünner ´n Harten.
As sei nu dor wieren, dunn wier ok ehr Tiet dor, dat sei tau´m Liggen kamen süll, un sei bröcht ehren iersten lütten Jung tau Welt.. Un sei wickelt´ em in Däuker in un läd´ em in ´ne Krüff, denn sei wüssten nich, wohen süss mit em.

Un dor wieren Hirers dicht bi up ´n Fell´. De waakten tau nachtslapen Tiet bi ehr Haud´. Un den´ Herrgott sien Engel kem vör ehr, un ´n hellen Glast von Gott sien Herrlichkeit wüürd´ üm ehr rüm uplüchten, un  sei kregen grote Bang´. Dor säd´ de Engel tau ehr: „Wäst nich bang`!  Hüürt tau! Ick segg jug´ ´ne grote Freud´ an, de för de Lüd´ all gellen deit. Denn för jug´ is hüt de Heiland buren in David sien Stadt. Dat is Christus, de Herr. Un an dit Teiken sallt ji em kennen: Ji warden ´n lütt Kind finnen, dat trecht wickelt is un in ´ne Krüff liggen deit.“
Un mit eis wieren bi den´ Engel ok gor tau väl anner Engels. De laawten Gott un süngen dorbi:
„Ihr wäs Gott in de Hööchten un Fräden up de Ierd´ för de Minschen all, de sien Wollgefallen hemm´.“

Un as nu de Engels von ehr wedder nah´n Himmel trügg wieren. dor säden de Hirers de ein tau´n annern: „Wi will´n nu hengahn nah Bethlehem un will´n uns all dat ankiken, wat de Herrgott uns weiten laten hett.“
Un sei güngen dribens hen un fünnen Maria un Joseph un dat Lüttkind, wat dor in de Krüff leg´.
As sei´t aewerst seihn hadden, dor vertellten s´ ehr, wat ehr oewer dit Kind seggt wier. Un all, de ´t hüren deeden, de wunnerwarkten oewer dat, wat  ehr von de Hirers anseggt wüürd´. Maria aewer deed´ all dees Dingen tau Harten nähmen un let sei sick ümmer wedder dörch Kopp un Hart gahn.
Un de Hirers güngen wedder trügg´ un laawten Gott un süngen em tau Ihren wägen alls dat, wat sei hüürt un seihn hadden, so as´t tau ehr seggt wier
 

 zurück